Ronald H. Coase, Founding Scholar in Law and Economics, 1910-2013

by Sarah Galer and Jeremy Manier

University Of Chicago News Office
September 2, 2013

Ronald H. Coase helped create the field of law and economics, through groundbreaking scholarship that earned him the 1991 Nobel Memorial Prize in Economics and through his far-reaching influence as a journal editor.

Coase, who spent most of his academic career at the University of Chicago Law School, died at the age of 102 on Sept. 2 at St. Joseph’s Hospital in Chicago. He was the oldest living Nobel laureate, according to the Nobel Foundation.

Coase, the Clifton R. Musser Professor Emeritus of Economics, is best known for his 1937 paper, “The Nature of the Firm,” which offered groundbreaking insights about why firms exist and established the field of transaction cost economics, and “The Problem of Social Cost,” published in 1960, which is widely considered to be the seminal work in the field of law and economics. The latter set out what is now known as the Coase Theorem, which holds that under conditions of perfect competition, private and social costs are equal.

“That Ronald Coase is among the most influential and best-cited economists in the past 50 years is not debatable,” said Law School Professor Emeritus William M. Landes and Sonia Lahr-Pastor, JD '13, in “Measuring Coase’s Influence.” They presented the paper at a 2009 conference titled “Markets, Firms and Property Rights: A Celebration of the Research of Ronald Coase.”

“Among the highest aspirations of the University of Chicago is the drive to create new fields of study that change our world for the better,” said University of Chicago President Robert J. Zimmer. “Ronald Coase embodied that ideal. His groundbreaking scholarship made impacts on law and policy that people around the globe continue to feel today. As a scholar, a colleague and a mentor, his historic contributions enriched our intellectual community and the world at large.”

“Ronald Coase achieved what most academics can only dream of – immortality,” said Michael H. Schill, dean of the University of Chicago Law School. “His scholarship fundamentally changed the way lawyers approach issues of when and how government should intervene in the economy, and when and how private contracts should govern. His work could not be more relevant to many of the debates we are enmeshed in today.

“Our great law school has contributed much to the world of law and jurisprudence,” Schill said. “Ronald’s contributions were among the most important.”

His intellectual impact continued late into his life, when at the age of 101, he published his final book, How China Became Capitalist, co-authored with former student Ning Wang, PhD’02.

Coase’s enduring legacy at the University of Chicago is reflected in the Law School’s Coase-Sandor Institute for Law and Economics, named in honor of Coase and donors Richard and Ellen Sandor, who gave UChicago $10 million in support of law and economics scholarship.

"Ronald Coase inspired a new way of thinking about law and about the application of economics," said Omri Ben-Shahar, the Leo and Eileen Herzel Professor of Law and Kearney Director of the Coase-Sandor Institute. "His insights are simple but at the same time profound. They are accessible to first-year students, and their implications continue to provoke cutting-edge research. We will continue to develop the field that he inspired, and to build on the vitality of his ideas."

“Professor Coase’s research on property rights provided the academic underpinning for the establishment of the Acid Rain Program in the United States in the early 1990s, which virtually eliminated acid rain pollution in America,” said Richard Sandor, chairman and chief executive officer of Environmental Financial Products, LLC. “Personally, he has been a source of inspiration and mentoring to me for over 40 years. Professor Coase provided me with unwavering intellectual support to carry on my ideas as both an academic and a practitioner.

“The Coase-Sandor Institute for Law and Economics at the University of Chicago will continue to support and expand Coase's legacy in areas such as the environment, health care and education,” Sandor said.

More

A Celebration of the Mind and Work of Ronald Coase

Once in a Lifetime: Ronald Coase's 100th Birthday Celebration

Publications by and about Ronald Coase

The Sveriges Riksbank Prize in Economic Sciences in Memory of Alfred Nobel 1991: Ronald H. Coase

R.H. Coase, "The Nature of the Firm", Economica, N.S. 4(16): 386-405 (1937)
R.H. Coase, "The Problem of Social Cost", Journal of Law & Economics 3: 1-44 (1960)

R.H. Coase, "The Task of the Society", Opening Address to the Annual Conference of the International Society of New Institutional Economics, Washington, DC, September 17, 1999

Interview with Ronald Coase at the Inaugural Conference of the International Society for New Institutional Economics, St. Louis, Missouri, September 17, 1997

"Coase on Externalities, the Firm, and the State of Economics", EconTalk interview to Russ Roberts (May 21, 2012)

Interview to Wang Ning (December 2010)

"Looking for Results: Nobel laureate Ronald Coase on rights, resources, and regulation", interview to Thomas Hazlett, Reason (January 1997)

Conference: "Markets, Firms and Property Rights: A Celebration of the Research of Ronald Coase"

"Coase's Journey", by Douglas Baird, Lecture (February 7, 2006)
"Ronald Coase, The Unexpected Economist" by Pedro Schwartz, (Library of Economics & Liberty, October 7, 2013)
"How a 1930s theory explains the economics of the internet" by John Naughton (The Observer, September 8, 2013)
"Ronald Coase showed how free markets help the environment", The Times (September 5, 2013)
"On Coase's Two Famous Theorems", by Kevin Bryan, A Fine Theorem (September 3, 2013)
"Ronald Coase and the Misuse of Economics" by John Cassidy (New Yorker, September 3, 2013)

Aristides Hatzis on Coase (in Greek)
Αριστείδης Χατζής, "Το Δίκαιο ως Εργαλείο Μείωσης του Κόστους των Συναλλαγών: Το Θεώρημα του Coase και η Οικονομική Ανάλυση του Δικαίου" (2012)
Αριστείδης Χατζής, "Ελεύθερες Αγορές ή Μιζέρια;" (2013)

The Coase-Sandor Institute for Law and Economics

                

The 17th annual Coase Lecture
presented by Ronald Coaseon April 1, 2003 (University of Chicago Law School)

Ronald Coase: "Markets, Firms and Property Rights"

This address by Ronald Coase (Clifton R. Musser Professor Emeritus of Economics at the University of Chicago Law School) to the conference "Markets, Firms and Property Rights: A Celebration of the Research of Ronald Coase" was recorded November 23, 2009.

It Captures Your Mind

by Cass R. Sunstein

New York Review of Books
September 26, 2013

There is a great deal of unlovely jargon within the federal government. The product of an activity is called “the deliverable.” A task that follows a meeting is called a “do-out.” A request for action is described as “the ask.” If someone needs to continue a discussion with a colleague, he will promise to “circle back.” If a project must be abandoned or put on hold because of competing demands on people’s time and attention, the problem is one of “bandwidth.” Of course such terms can be found in many other places, including in businesses, but they are used with particular regularity in Washington, D.C.

Of the various unlovely terms, “bandwidth” is the most useful and the most interesting. The central idea is that public officials have the capacity to focus on, and to promote and implement, only a subset of the universe of good ideas. Bandwidth is limited partly for political reasons. In any particular period, members of Congress, executive branch officials, and the public itself may be unwilling to support more than a small set of proposals. But much of the problem involves the limits of time and attention. A proposed reform might seem excellent, and it might even be able to attract considerable political support, but the minds of the people who might pursue it are occupied, and they do not have the time to learn about it and to explore its merits. Within government, some good ideas fail to go anywhere, not because anyone opposes them, but because the system lacks the bandwidth to investigate them.

Economists focus on the problem of scarcity—on how people allocate their resources (including both time and money) in the face of many competing demands. In their extraordinarily illuminating book, the behavioral economist Sendhil Mullainathan and the cognitive psychologist Eldar Shafir explore something quite different, which is the feeling of scarcity, and the psychological and behavioral consequences of that feeling. They know that the feeling of scarcity differs across various kinds of experiences and that people can feel “poor” with respect to money, time, or relationships with others.

But their striking claim, based on careful empirical research, is that across all of those categories, the feeling of scarcity has quite similar effects. It puts people in a kind of cognitive tunnel, limiting what they are able to see. It depletes their self-control. It makes them more impulsive and sometimes a bit dumb. What we often consider a part of people’s basic character—an inability to learn, a propensity to anger or impatience—may well be a product of their feeling of scarcity. If any of us were similarly situated, we might end up with a character a lot like theirs. An insidious problem is that scarcity produces more scarcity. It creates its own trap.

Because they lack money, poor people must focus intensely on the economic consequences of expenditures that wealthy people consider trivial and not worth worrying over. Those without a lot of time have to hoard their minutes, and they may have trouble planning for the long term. The cash-poor and the time-poor have much in common with lonely people, for whom relationships with others are scarce. When people struggle with scarcity, their minds are intensely occupied, even taken over, by what they lack.

More

Ελεύθερες Αγορές ή Μιζέρια;

του Αριστείδη Χατζή*

Τα Νέα
9 Σεπτεμβρίου 2013

Σε πρόσφατο άρθρο του ο Economist υπολογίζει ότι τα τελευταία 20 χρόνια τα άτομα που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας μειώθηκαν κατά 1 δισ. Από το 1990 έως το 2010 το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν σε άθλιες συνθήκες ανέχειας στις αναπτυσσόμενες χώρες μειώθηκε από το 43% στο 21%. Αυτή η ταχύτατη βελτίωση των συνθηκών ζωής οφείλεται κυρίως στην παγκοσμιοποίηση και στο άνοιγμα των αγορών. Οι αναπτυσσόμενες χώρες αύξησαν τους ρυθμούς ανάπτυξής τους και αυτό οδήγησε σε κάθε περίπτωση σε μείωση της φτώχειας. Όσες χώρες έδωσαν ταυτόχρονα έμφαση και στην κοινωνική αλληλεγγύη, περιορίζοντας την ανισότητα, κατάφεραν να μειώσουν πολύ περισσότερο τη φτώχεια από τις υπόλοιπες. Έτσι, διαπιστώνει ο Economist τα 2/3 της μείωσης της φτώχειας οφείλονται στην ελεύθερη αγορά και την οικονομική ανάπτυξη και το 1/3 στη μείωση της ανισότητας.

Θεωρείται πλέον δεδομένο και μη αμφισβητήσιμο – τουλάχιστον σε όσους δεν είναι οικονομικά αναλφάβητοι ή αθεράπευτα παρωπιδικοί - ότι μόνο οι ελεύθερες αγορές μπορούν να δημιουργήσουν πλούτο, να οδηγήσουν σε οικονομική ανάπτυξη και να κάνουν μια χώρα και τους κατοίκους της πλουσιότερους. Όπως θεωρείται επίσης δεδομένο ότι η αγορά δημιουργεί περισσότερο πλούτο μακροπρόθεσμα εφόσον ρυθμίζεται έτσι ώστε να είναι ανταγωνιστική και όχι έρμαιο ισχυρών οικονομικών και πολιτικών ομάδων συμφερόντων. Ταυτόχρονα είναι πλέον κοινώς αποδεκτό πως η περιορισμένη (για να μη δημιουργεί αντικίνητρα) αναδιανομή του πλούτου και η στοχευμένη κοινωνική πολιτική μπορεί να βελτιώσουν σημαντικά το βιοτικό επίπεδο και να διασφαλίσουν την κοινωνική συνοχή και την πολιτική ομαλότητα. Το δίλημμα λοιπόν (αν υποθέσουμε πως υπάρχει) είναι «αγορές ή μιζέρια», καταλήγει ο Economist.

Μια από τις σημαντικότερες συμβολές στη συζήτηση για τις προϋποθέσεις λειτουργίας της αγοράς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για μια κοινωνία οφείλεται στον Ronald Coase (Ρόναλντ Κόουζ), ο οποίος πέθανε την προηγούμενη εβδομάδα πλήρης ημερών (1910-2013). Ο Coase εντόπισε ένα σοβαρό πρόβλημα στην ελεύθερη αγορά: κάθε συναλλαγή έχει κόστος. Είναι το κόστος που οφείλεται στην έρευνα των συναλλασσομένων για να βρουν μια καλή ευκαιρία ή ένα έξυπνο επιχειρηματικό σχέδιο, το κόστος που δημιουργεί η διαπραγμάτευση που κάθε συναλλαγή απαιτεί αλλά και το κόστος εφαρμογής μιας συμφωνίας. Αυτό το κόστος των συναλλαγών, παρατήρησε ο Coase, είναι ενδογενές στην αγορά και πολλές φορές εμποδίζει τα άτομα να συνάψουν αμοιβαίως επωφελείς συμβάσεις που αυξάνουν τον κοινωνικό πλούτο.

Ευτυχώς το κόστος αυτό μπορεί να μειωθεί με διάφορους τρόπους. Οι επιχειρήσεις προσπαθούν να το μειώσουν με την καθετοποίηση της παραγωγής, το κράτος μπορεί να το μειώσει σε κάποιες περιπτώσεις με τις κατάλληλες ρυθμίσεις αλλά τις περισσότερες φορές αυτό το κόστος το μειώνουν τα ίδια τα άτομα που ανακαλύπτουν ιδιοφυείς τρόπους που κανένας κεντρικός σχεδιαστής δεν μπορεί να φανταστεί.

Βέβαια ο Coase και όσοι συνέχισαν το έργο του δεν άργησαν να επισημάνουν ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόστους συναλλαγών δημιουργείται από το κράτος. Η Ελλάδα είναι ένα από τα διαβόητα πλέον παραδείγματα διεθνώς. Έως και τις πρόσφατες άτολμες μεταρρυθμίσεις, τις οποίες υποχρεώθηκε η χώρα μας να εφαρμόσει υπό τον κίνδυνο της χρεοκοπίας, το κόστος συναλλαγών για πολλές οικονομικές δραστηριότητες ήταν από τα υψηλότερα (ή και το υψηλότερο) στην ΕΕ. Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το κόστος συναλλαγών που δημιουργεί εμπόδια στις επενδύσεις και ειδικά στην ίδρυση μιας επιχείρησης. Έτσι, μέχρι και το 2008-9 η θέση της Ελλάδας στην κατάταξη της Παγκόσμιας Τράπεζας ως προς την «φιλικότητα» έναντι των επιχειρήσεων ήταν γειτονική με χώρες όπως η Γκάνα, η Ναμίμπια και η Υεμένη. Άλλα παραδείγματα είναι το απαράδεκτα υψηλό κόστος μεταβίβασης ακινήτων, τα κλειστά επαγγέλματα τα οποία αυξάνουν το κόστος παροχής υπηρεσιών και το άθλιο φορολογικό σύστημα. Μια ιδιαίτερα σημαντική αιτία δημιουργίας εμποδίων στις συναλλαγές είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης σε μία χώρα που κυριαρχεί η διαφθορά ενώ το κοινωνικό κεφάλαιο είναι ελλειμματικό. Δεν είναι τυχαίο ότι οι παγκόσμιοι δείκτες οικονομικής ελευθερίας κατατάσσουν την Ελλάδα στις χώρες με περιορισμένη οικονομική ελευθερία.

Μια χώρα που ακόμα και σήμερα δεν τολμά να απελευθερώσει την αγορά της για να δημιουργηθεί επιτέλους πραγματικός πλούτος (όχι αυτός που προέρχεται από επιδοτήσεις και δανεισμό) ώστε να μπορέσει να χρηματοδοτήσει ένα αξιοπρεπές κοινωνικό κράτος, είναι καταδικασμένη στη φτώχεια και τη μιζέρια, οικονομική και πολιτική.

* Ο Αριστείδης Χατζής είναι αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Εδώ θα βρεις το άρθρο σε μορφή PDF όπως δημοσιεύθηκε στα Νέα

Εδώ θα βρεις το άρθρο στην ιστοσελίδα των Νέων (μόνο για συνδρομητές)

Εδώ θα βρεις το άρθρο του Economist

Εδώ θα βρεις ένα κείμενό μου για το θεώρημα του Coase και την οικονομική ανάλυση του δικαίου

Εδώ θα βρεις ένα κείμενο για τη ζωή και το έργο του Ronald Coase

                

Το «Catch 22» και οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας

του Ανδρλέα Δρυμιώτη

Καθημερινή
8 Σεπτεμβρίου 2013

Το Catch 22 έγινε γνωστό από την ομώνυμη αντιπολεμική ταινία του 1970, η οποία βασίστηκε στο βιβλίο του Joseph Heller που πρωτοεκδόθηκε το 1961. Με λίγα λόγια, το «Catch 22» είναι μια κατάσταση που στα ελληνικά την αποδίδουμε καλύτερα με τον όρο «φαύλος κύκλος». Ο κεντρικός ήρωας Yossarian Orr ήθελε να σταματήσει να πετάει για να βομβαρδίζει με το αεροπλάνο. Ο μοναδικός τρόπος για να σταματήσει να πετάει ήταν να δηλώσει ότι είναι παράφρων. Δηλώνοντας όμως παράφρων, σήμαινε ότι ήταν σε θέση να κρίνει τον εαυτό του σωστά και κατά συνέπεια δεν ήταν παράφρων, άρα μπορούσε να πετάει και να βομβαρδίζει. Ουσιαστικά δεν υπήρχε τρόπος να επιτύχει τον σκοπό του.

Η ιστορία με την απαγόρευση των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας είναι ένα διπλό «Catch 22», τόσο για την κυβέρνηση όσο και για τις τράπεζες. Ολο τον Αύγουστο διαβάσαμε πολλά για το θέμα αυτό, αλλά πολύ λίγα δημοσιεύματα μπήκαν στην ουσία. Δημιουργήθηκε μάλιστα ένα τέτοιο κλίμα, το οποίο ουσιαστικά δρομολογούσε την πτώση της κυβέρνησης και τη διεξαγωγή εκλογών, οι οποίες φυσικά μόνο καλό δεν θα έκαναν στον τόπο και τις οποίες δεν τις θέλει ούτε η πλειονότητα των πολιτών. Ο πρωθυπουργός πήρε προσωπικά το θέμα και έβαλε μερικές προϋποθέσεις ώστε να κατευνάσει τα πνεύματα για να αποφύγουμε το ατύχημα.

Ελάτε, όμως, να αναλύσουμε αυτό το θέμα. Ας ξεκινήσουμε με τους πολιτικούς. Πρώτη, κάποια βουλευτής της Ν.Δ. μάς δήλωσε ότι «καλύτερα να καταρρεύσει η αγορά ακινήτων, παρά να γίνει πρώτα εμφύλιος». Το οποίο ερμηνεύεται ότι αν επιτραπούν οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας, θα γίνει εμφύλιος. Ζήλεψε τη δόξα της συναδέλφου της κάποια άλλη βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και υπερθεμάτισε με την απίθανη δήλωση ότι «εάν το δίλημμα είναι ένα εκατομμύριο ξεσπιτωμένοι ή εκλογές, τότε είναι εύκολο δίλημμα. Δεν πρέπει κανείς να φοβάται τις εκλογές». Και οι δύο δηλώσεις δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα και έχουν γίνει μόνο για να δείξουν οι πολιτικοί τη λαϊκή ευαισθησία τους. Ως συνήθως, όμως, παρασυρόμενοι από τον λαϊκισμό τους, αντί να σκέφτονται τους πολλούς, χαϊδεύουν τα αυτιά των ολίγων.

Περισσότερα